kıkır kıkır ıssısı ıssısı

konuşma gerçekten bir sanat dalı olarak kategorize edilmeli sayın okur.

kendini ifade edebilme konusunda kimimiz arada bir,kimimiz sık sık sıkıntı yaşıyor olabiliriz.hiç yaşamayanlara ilah/ilahe muamelesi yapar,önünde saygı ile eğilirim.

bu ifade becerisi yahut beceriksizliği bazı durumlarda bazı insanlara karşı ortaya çıkıp,benzer durum ve benzer insanlar karşısında da devamlılık kazanıyor bana kalırsa.

ben doktorlar karşısında fenalaşıyorum özellikle.doktor karşısında dilim sanki benim dilim değil,beynim sanki kontrol merkezim değil...doktorun problemimin ne olduğunu sorduğu an...ah o an!!!

(bkz: sulu zırtlak)

ağzımdan çıkanlarla söylemek istediklerim o kadar alakasız,o kadar benden bağımsızlar ki; hem karşımdaki doktor insanı,hem de ben gözlerimizi kocaman açıp birbirimize bakakalıyoruz.

hemen somutlaştırıyorum:

burun ameliyatı olduktan sonra rutin kontroller...o kontrole kadar herhangi bir problem yaşamamıştım.fakat kontrolün 2 gün öncesinde burnumun içinde kemiklerin enteresan bir şekilde hareket ettiği hissine  kapıldım.bir çıtırdama efekti sonrası yanma duygusu yaşayıp durdum.2 gün sonra kontrolde:

doktor: evet kült ablası var mıdır herhangi bir problem?

ben: var aslında.

doktor: allah allah,nasıl bir prob?

ben: 2 gün önce başladı.yattığım zamanlarda oluyor.burnumun için KIKIRDIYOR.

doktor: nasıl yani? gülme gibi bir şey mi?

....

ve ben problemin ne olduğunu doktor bey kişisine anlatamadım.hakkını yiyemem,çok uğraştı anlamak için.uzun uzadıya da inceledi  burnumu ve kıkırdamak sıfatını gerçekleştirilebiliritesi olan kısımlarını...sonrasında yol verdi zaten.bir daha ''KIKIRDARSA'' nasıl bir duygu yarattığına,daha bildiğimiz şeylerden neye benzediğine dikkat etmemi ve ertesi gün tekrar gelmemi söyleyerek gönderdi beni evime.

o akşam ve onu takip eden diğer akşamlarda burnum ''KIKIRDAMADI''.ve ben,üzerinden 4 yıl geçmiş olsa da,tekrar burnum KIKIRDARSA doktor beylere bunu nasıl ifade edeceğimi düşünüp,o kaygıyla yaşıyorum.